menu

Παρασκευή 29 Αυγούστου 2014

Παρακαλούμε, διατηρείτε το χώρο καθαρό !!!!!

-Φανταστείτε έναν συντηρητή αρχαιοτήτων να εργάζεται με επιμονή και ακρίβεια πάνω σε ένα τόσο δα κομματάκι πέτρας. Ώρες ατελείωτες με τα εργαλεία του, το βουρτσάκι, τα σφουγγάρια, το μεγεθυντικό φακό σκυμμένος ....
πάνω στην πέτρα να λαχταρά να της δώσει
την εμφάνιση που είχε πριν έλθει η
φθορά από το πέρασμα του χρόνου και τελικά να τα καταφέρνει. Όχι για τα χρήματα ή τη δόξα – από δαύτα λίγα έχει να του προσφέρει το επάγγελμά του – αλλά από αγάπη για την ιστορία που κουβαλάνε τα παλιά αντικείμενα.

-Ποιος άραγε θα ήθελε να καταστρέψει τη συντηρημένη τούτη πέτρα και για ποιο λόγο; Ποιος επιθυμεί να δει τον κόπο και την εργασία κάποιου εραστή της ιστορίας να πάει χαμένος; Μην ψάχνετε πολύ μακριά, αρκεί να κοιτάξουμε τις δικές μας πράξεις και θα συνειδητοποιήσουμε ότι πολλές από αυτές μπορεί να έχουν καταστροφικά αποτελέσματα για τον κόπο των άλλων ανθρώπων.

-Ας ξεκινήσουμε από το χωριό μας, την Παλιουριά. Η ομορφιά του τόπου βρίσκεται κυρίως στο φυσικό τοπίο και σε μικρότερο βαθμό στα έργα ανθρώπινης παρέμβασης, τελικά στο συνδυασμό και των δύο. Βασική προϋπόθεση για να διατηρηθεί μέρος έμπνευσης και αναζωογόνησης είναι ο σεβασμός, ο οποίος οφείλει να εκφράζεται με την από κοινού προσπάθεια των κατοίκων και των επισκεπτών να αφήσουν το μέρος πιο όμορφο απ' όσο το βρήκαν. Εδώ δεν θα 'πρεπε να ισχύει το “ένας χτίζει - άλλος γκρεμνάει”. Όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά έχουμε ηθική υποχρέωση να προστατεύουμε το περιβάλλον του χωριού, το φυσικό τοπίο, τα έργα των ανθρώπων, τα ανθρώπινα και τα μη ανθρώπινα ζώα.

-Αφορμή για να αναφέρω τις σκέψεις αυτές στάθηκε η επίσκεψη του “δεκαπενταύγουστου” στο χωριό. Ο επισκέπτες είχαν τη χαρά να απολαύσουν τη θέα της λίμνης από τη γέφυρα, περπατώντας πάνω στο δρόμο με τα χίλια και ένα σκουπίδια. Εδώ ποικιλία πλαστικών και αλουμινένιων σκουπιδιών κοσμούν το κατά τα άλλα ξερό και αδιάφορο τοπίο. Κοινά μπουκάλια νερού, κουτάκια χυμού και αναψυκτικών, σακουλάκια από πατατάκια και τυρογαριδάκια, πακέτα από τσιγάρα,  αποτσίγαρα, πλαστικά καλαμάκια, καπάκια, αλλά και πιο δυσεύρετα και συλλεκτικά είδη, όπως μπαταρίες ή παλιές αφίσες πανηγυριών κι αν είστε τυχεροί βέλη τοξοβολίας που έχασαν το δρόμο τους...

-Επόμενο αξιοθέατο, η μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου (Τορνικίου). Εδώ, μιας και η μεταφορά και συντήρηση του έργου έγινε πρόσφατα, δεν μπορεί κανείς να δει πολλά σημάδια “πολιτισμού”, παρά μόνο κάποια σκουπίδια εδώ κι εκεί και μερικά λαδερά υπολείμματα κεριού πάνω στις πέτρινες πλάκες. Τα άφησαν πίσω τους προσκυνητές όταν πήγαν με λαχτάρα να στείλουν τις προσευχές τους ανάβοντας ένα κεράκι στην Παναγία, αλλά απογοητευμένοι που το εσωτερικό του ναού ανοίγει μόνο Κυριακές κι αργίες, τα πέταξαν όλα κάτω κι έφυγαν. Άλλωστε δεν αναφέρεται πουθενά στις γραφές το “ου ρυπάνεις”...

-Δεν θα μπορούσε κανείς να παραλείψει να πιει νερό στη βρύση που δροσίζει χρόνια τώρα την τοποθεσία στους πρόποδες του βουνού, το “Γάβρο”. Φτιαγμένη από δυο βοσκούς προπαππούδες μας, κάποτε είχαν χαραγμένα και τα ονόματά τους στην τσιμεντένια πλάκα πάνω από τη γούρνα. Τώρα τα κάλυψε το μοντέρνο, η πέτρα και η μαρμάρινη επιγραφή “δωρεά”. Ποιος νοιάζεται πώς τους έλεγαν εν τέλει; Ό,τι θέλουμε να μάθουμε από την ιστορία που μας συνδέει με τη γη αυτή και τους ανθρώπους που κάποτε την περπάτησαν και τώρα βρίσκονται μέσα της, είναι στο youtube. Αν όχι, μάλλον θα ήταν πολύ αδιάφορο για να επιζήσει από τη σαρωτική επέλαση της προόδου του πολιτισμού μας και του αξίζει να θαφτεί πάνω από μία μαρμαρόπλακα που γράφει “λεφτά που μας περίσσευαν και μπορέσαμε να γλιτώσουμε από την εφορία και να φαινόμαστε ευεργέτες”. Εφέτος μάλιστα ο επισκέπτης είχε την τύχη να δει το Γάβρο με μία νότα γκλάμουρ, μιας και το μέρος ήταν κατάμεστο από μικρές μικρές πλαστικές χρωματιστές γυαλιστερές κορδελίτσες...

-Δεν έχω σκοπό να κατηγορήσω κανέναν. Έτσι η συζήτηση λοξοδρομεί προς την ατελέσφορη κατεύθυνση των ευθυνών. Την ευθύνη ξαναλέω την έχει ο καθένας μας. Και όσο μπαίνουν κανόνες,  νόμοι, τιμωρίες, πρόστιμα και πινακίδες με απαγορεύσεις και απειλές, τόσο λιγότερο λειτουργούμε το μυαλό και τη σκέψη μας. Το σωστό το γνωρίζουν όλοι. Αυτό που μένει είναι να το εφαρμόσουμε χωρίς την παρέμβαση του εγώ μας. Κι αν είπα και μια κουβέντα παραπάνω, συγχωράτε με. Πονάει ο συντηρητής να βλέπει τον κόπο του να πηγαίνει στράφι. Πικραίνει να σου στερούν ό,τι απέμεινε από τους προγόνους σου. Ακόμη κι έτσι, συνεχίζουμε να περνάμε σκυφτοί πάνω στην  πέτρα, με αγάπη και υπομονή. Με ελπίδα να παρασύρουμε και τους υπόλοιπους να κάνουν το ίδιο... ή και καλύτερο.

Αρετή Π.

1 σχόλιο:

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *