-Πραγματοποιήθηκε σήμερα (24-5- 2015) στην Παλιουριά Γρεβενών εκδήλωση για την Γενοκτονία των Ελλήνων του
-Οι γυναίκες της χορωδίας ντυμένες με τις επίσημες παραδοσιακές φορεσιές του πόντου προσήλθαν στον ιερό ναό και πολιούχο του χωριό Άγιο Νικόλαο και παρακολούθησαν την θεία λειτουργία.
-Μετά την τέλεση (λειτουργίας) στο χώρο του μνημείου για την Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, που τοποθετήθηκε πέρυσι δίπλα στην εκκλησία, ακολούθησε η εκδήλωση σύμφωνα με το πρόγραμμα.
-Έγινε επιμνημόσυνη Δέηση, κατάθεση στεφάνων και η χορωδία έψαλλε τον Εθνικό Ύμνο.
-Την όλη εκδήλωση συντόνιζε η αντιπρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Παλιουριάς Κατή Βασιλική.
-Τίμησαν με την παρουσία τους και απηύθυναν σύντομους χαιρετισμούς οι: Καναβός Κών/νος (υπεύθυνος Προγραμματισμού Ανάπτυξης Περιφ. Δυτικής Μακεδονίας), Τζιώλας Ιωάννης (εκπρόσωπος Δήμου Δεσκάτης), οι οποίοι κατέθεσαν και στεφάνια στο μνημείο. Επίσης κατέθεσαν στεφάνια και οι: Παπαδόπουλος Τριαντάφυλλος (εκπρόσωπος Τοπικής Κοινότητας Παλιουριάς), Κυριαζίδης Κών/νος (Πρόεδρος Πολιτιστικού Συλλόγου Παλιουριάς που διηύθυνε και την χορωδία), Κερασίδης Κώστας (εκπρόσωπος της αθλητικής ομάδας Δόξα Νέων Παλιουριάς) και Μωϋσιάδης Γεώργιος (εκπρόσωπος Πολιτιστικού Συλλόγου Δήμητρας). Επίσης τίμησαν με την παρουσία τους την εκδήλωση ο Γιάτσος Ιωάννης (περιφερειακός σύμβουλος), ο δημοτικός σύμβουλος Τζιώλας Νικόλαος (πρόεδρος ΔΕΠΑΠ), ο Κόγιος Ζήσης (εκπρόσωπος του ΕΜΟ Δεσκάτης) και κάτοικοι των γύρω χωριών.
-Ακολούθησε η κεντρική ομιλία από τον Κώστα Πουλατσίδη, συνταξιούχο Κτηνίατρο, με θέμα " Η μνήμη καλύτερος πρεσβευτής της ιστορίας".
Η ΜΝΗΜΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΠΡΕΣΒΕΥΤΗΣ
ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Ξηρανθήτω ο λάρυγξ, εάν ποτέ επιλαθωμεθα σου ω πατριος ποντια γη.
Μ.αυτά τα λόγια του επιγράμματος, που είναι λογια του μεγαλου ποντιου πολιτικου Λεωνιδα Ιασωνιδη, μας στέλνει ένα μήνυμα
Ότι ως Έλληνες και πόντιοι έχουμε ηθικό χρέος, να μη παραδώσουμε στη λησμοσύνη τους εκατοντάδες χιλιάδες ποντίων ,που δια πυρός και σιδήρου αφανίστηκαν και εδιώχθησαν, από τη γη των πατεράδων τους, από τα χώματα τα δικά τους, που κατοικούσαν εδώ και 3000 χρονια
Η 19η Μαΐου ανακηρύχτηκε ως ημέρα μνήμης, που ψηφίστηκε από την Βουλή των Ελλήνων το Φεβρουάριο του 1994, ημέρα μνήμης για την γενοκτονία των Ελλήνων στον Μικρασιατικό Πόντο, την περίοδο 1916-1923.
Η αναγνώριση αυτή, παρόλο που καθυστέρησε 70 χρόνια, δικαίωσε, ηθικά τουλάχιστον, τον Ποντιακό Ελληνισμό με την ιστορική του μνήμη.
Η γενοκτονία αυτή, με τους 353000 νεκρούς, αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη γενοκτονία του αιώνα μας
Τι εννοούμε όμως με τον όρο γενοκτονία;
Συγκεκριμένα, σημαίνει την μεθοδική εξολόθρευση, ολικώς η μερικώς μιας εθνικής ή φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας.
Πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα το οποίο δεν έχει σχέση με πολεμικές συγκρούσεις.
Οι Έλληνες του Πόντου δεν εξοντώθηκαν για κάτι που έκαναν αλλά για κάτι που ήταν.
Γιατί ήταν Έλληνες και Χριστιανοί.
Πριν όμως εξιστορήσουμε το χρονικό της, αξίζει να πούμε λίγα λόγια για την ιστορία του ποντιακού ελληνισμού.
Ο Εύξεινος Πόντος που σημαίνει φιλόξενη θάλασσα, κατοικείται από Έλληνες από τα προ-Ομηρικά χρόνια, δηλαδή από το 1000 π.χ.
Στην περίοδο της Κλασσικής Ελλάδας κατακτήθηκε από τους Πέρσες, ελευθερώθηκε από τον Μεγαλέξανδρο και κατόπιν κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους το 65 π.χ.
Στη συνέχεια ήρθε υπό Βυζαντινή κυριαρχία έως το 1461 οπότε και κατακτήθηκε μετά την άλωση της πόλης από τους Τούρκους.
Από το 1461 και μετά, με την πτώση της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας ο Ελληνισμός του Πόντου γνώρισε συνεχείς διωγμούς-σφαγές-ξεριζωμούς- και προσπάθειες για βίαιο εξισλαμισμό και εκτουρκισμό με αποκορύφωμα τη συστηματική και μεθοδευμένη εξόντωση-γενοκτονία του αιώνα μας.
Το 1908 είναι η χρονιά που αναπτύσσεται ο Τούρκικος Εθνικισμός από τους Νεότουρκους με ηγέτη τον Μουσταφα Κεμάλ.
Το Νεοτουρκικό κομιτάτο «Ένωση Πρόοδος» σε συνέδριο του, που πραγματοποιήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1911 απεφάσισε την δημιουργία μιας πατρίδας καθαρά Μωαμεθανικής χωρίς άλλες εθνότητες.
Και με την βοήθεια Γερμανών συμβούλων, οι Νεότουρκοι διδάχτηκαν ότι Αρμένιοι ,Έλληνες και Ασύριοι που ήταν το μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού της Μ.Ασίας έπρεπε να εξαφανιστεί με κάθε τρόπο.
Άρχισαν πρώτα με την εξόντωση και τον θάνατο των Αρμενίων που έγινε το 1915 ( 1.500.000 τα θύματα των Αρμενίων)
Μπροστά στη Διεθνή κατακραυγή για τον Βίαιο τρόπο εξόντωσης των Αρμενίων, Οι Νεότουρκοι και πάλι με οδηγίες Γερμανών συμβούλων, μεθόδευσαν διαφορετικό τρόπο εξόντωσης, όταν ήρθε η σειρά των Ελλήνων.
Επιστράτευσαν όλους του άντρες από 15 έως 45 ετών κα τους έστελναν σε τάγματα εργασίας. Εφάρμοσαν το λεγόμενο λευκό θάνατο, με τις πιο αντίξοες καιρικές συνθήκες, καύσωνες ή παγετούς με συσσίτια πείνας στις πιο δύσκολες εργασίες.
Αμφισβήτησαν τα δικαιώματα των Ελλήνων ν’ ασκούν ελεύθερα επαγγέλματα και δεν επέτρεπαν τους Μωαμεθανούς να συνεργάζονται επαγγελματικά με Έλληνες.
Άτακτες Ομάδες Τούρκων επιτίθενται σε απομονωμένα χωριά, κλέβουν, φονεύουν βιάζουν γυναίκες- κορίτσια και πυρπολούν σπίτια.
Η πολιτική αυτή αναγκάζει χιλιάδες Έλληνες του Πόντου, να εγκαταλείψουν τις προαιώνιες εστίες τους και οι μεν άντρες να βγουν στα βουνά, τα δε γυναικόπαιδα να εξαναγκασθούν σε πολυήμερες και εξοντωτικές πορείες με προορισμό το πουθενά.
Εμείς είμαστε η Τρίτη γενιά των προσφύγων, και όλοι μας θα έχουμε ακούσει ιστορίες από την Γιαγιά μας η του παππού μας για αυτά που βίωσαν, στην δύσκολη εκείνη περίοδο.
Εγώ προσωπικά δεν θα ξεχάσω την θεία Αβραμίνα- μικρός ήμουν όταν μας έλεγε για την εξοντωτική πορεία μηνών που τους εξανάγκασαν να κάνουν από τον Πόντο και έφτασαν ως το Bay rot, έτσι μου ‘λεγε. Αργότερα όταν μεγάλωσα έμαθα ότι το Μπαιροτ ήταν η Βηρυτός στο Λίβανο, δηλαδή κοντά στο Ισραήλ, και ήτανε τότε 11-12 χρόνων.
Καθώς και την γιαγιά μου την μαραγκοζίνα που κυνηγημένη από τους Τούρκους, αναγκάστηκε να αφήσει ένα παιδί 2,5 χρονών κάτω από τη γέφυρα, για να μην προδοθεί αυτή και η παρέα της από το κλάμα του παιδιού της. Αυτό, μας έλεγε πάντα, ήταν το πιο μεγάλο κρίμα που κουβαλούσε στη ζωή της.
Σκοπός λοιπόν των Τούρκων με τους εκτοπισμούς, τις πυρπολήσεις των χωριών- τις λεηλασίες και βιασμούς γυναικών και κοριτσιών, ήταν να πετύχουν την αλλοίωση του Εθνολογικού χαρακτήρα των Ελληνικών περιοχών, και να καταφέρουν ευκολότερα τον εκτουρκισμό αυτών που θ’ απέμειναν.
Έτσι στις 19 Μαΐου 1919, μπαίνει ένα πιο άγριο σχέδιο εξόντωσης των Ελλήνων του Πόντου.
Ο Μουσταφά Κεμάλ έφτιαξε μια μυστική οργάνωση, μέλος της οποίας ήταν και ο Δήμιος των Ελλήνων, ο περιβόητος Τοπάλ Οσμαν.
Αυτό ήταν και το τελειωτικό χτύπημα του Ελληνισμού του Πόντου.
Η τρομοκρατία- τα Εργατικά τάγματα- οι εξορίες-οι κρεμάλες-οι πυρπολήσεις χωριών οι δολοφονίες-οι βιασμοί γυναικών- αναγκάσανε τους Έλληνες να βγούνε στα βουνά, φτιάχνοντας ανταρτικό για να προστατέψουν τα γυναικόπαιδα και τον άμαχο πληθυσμό.
Ο επίλογος γράφτηκε με την Μικρασιατική καταστροφή το 1922, πολιτικά λάθη δικά μας και κυρίως ο Εθνικός διχασμός «Η μεγάλη κατάρα της φυλής μας», καθώς και τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων κυρίως Αγγλίας, Γαλλίας, και Ρωσίας υποχρεωθήκαμε με την Συνθήκη της Λοζάνης στην ανταλλαγή των πληθυσμών, με αποτέλεσμα να εγκαταλείψουν οι εναπομείναντες Πόντιοι και Έλληνες της Μικράς Ασίας προαιώνιες εστίες τους.
Καθιερώθηκε έτσι η 19 η Μαΐου ως ημέρα πένθους και μνήμης για τον Ελληνισμό δυστυχώς, και εθνική γιορτή για τους Τούρκους.
Εμείς λοιπόν, έχουμε την υποχρέωση να θυμόμαστε και να τιμάμε τους νεκρούς μας.
Η αδιαφορία σε τέτοιες στιγμές αγγίζει τα όρια της προδοσίας.
Τους αναστεναγμούς που βγήκαν από τα στήθη των εκατοντάδων χιλιάδων θυμάτων της γενοκτονίας, δεν τους ακούσαμε.
Σήμερα με το μνημόσυνο αυτό έρχονται όλες οι μνήμες αυτές για να
γίνουν ο καλύτερος πρεσβευτής της Ιστορίας.
Με αυτόν τον τρόπο η θυσία τους δεν είναι δυνατόν να πάει χαμένη.
Και γιατί λαός που δεν γνωρίζει την ιστορία του, δεν έχει μέλλον.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ,
-Η χορωδία τραγούδησε τρία αντάρτικα τραγούδια και στη συνέχεια ο Κυριάκος Ναβροζίδης, Λυκειάρχης στη Δεσκάτη, αναφέρθηκε στον CENGIZ AKTAR, Τούρκο διανοούμενο, που αναγνωρίζει την Γενοκτονία των Χριστιανών της Μικράς Ασίας.
-Ακολούθησαν τρία αντάρτικα τραγούδια από την χορωδία και στη συνέχεια απαγγέλθηκε στην ποντιακή διάλεκτο το ποίημα "ο αιχμάλωτον" από τον Κώστα Κυριαζίδη.
Ο αιχμάλωτον
Ο αιχμάλωτον
Οι Τούρκ' όνταν εκούρσευαν την Πόλ', τη Ρωμανίαν,
επάτνανε τα εγκλησιάς κι επαίρναν τα εικόνας, επαίρνανε χρυσά σταυρούς, άργυρα μαστραπάδες επαίραν και τη μάνα μου, σ' εμέν έμποδος έτον.
Ση φυλακήν κοιλοπονά, τα σίδερα πιάνει,
και σα σκάλας τ' Εμίρ΄ Αλή, ατέ εμέν γεννάει.
Εμέναν επεσλάεβεν με το μέλ', με το γάλαν, με το μέλιν, με το γάλαν και με τ΄ αρνί το κρέας. Σα φανερά ταντάνιζεν, σα κρυφά διαρμενεύ ΄με: «Υιέ μ', αν ζεις και γίνεσαι, στη Ρωμανίαν φύγον. Εκεί 'εεις κύριν' Ανδρόνικον καλαδελφόν Ξαντίνον». Εγέντον ο αιχμάλωτον, εγέντον κι ερματώθεν. Επαίρεν τ' ελαφρόν σπαθίν τ΄ ελλενικόν κοντάριν,
΄τοιμάσκεται ο αιχμάλωτον και ση Δενής την στράταν.
«Αστρίτσια μ', χαμηλώσετεν, φεγγάρι μ' κάθαν έλα, για δείξετέ με τη στρατάν ντο πάει σην Ρωμανίαν». Οι άστροι εχαμύλεναν, οι φέγγοι κάθαν έρθαν, έδειξάν ατόν τη στράταν ντο πάει ση Ρωμανίαν. |
Ας το επαρακούρσεψεν, σα γαίματα λουσμένος,
κύρην και υιόν επέντεσεν απάν' σο σταυροδρόμιν. Ο κύρ΄ς ατ΄ εκοιμούτονε, ο γιόκας εν σα ξύπνια. Διαβαίν' καλημερίζ΄ ατόν καλήμεραν κ΄ επαίρεν, έσυραν τα σπαθία τουν, να κρούγνε τ' έναν τ' άλλο, τσακώθαν τα σπαθία τουν, ΄κι κρούγνε τ' έναν τ' άλλο,
έσυραν τα κοντάρα τουν, να κρούγνε τ΄έναν τ΄ άλλο,
τσακώθαν τα κοντάρα τουν, ΄κι κρούγνε τ΄έναν τ΄άλλο,
έρχουνταν κι ανταμούντανε και κρούγνε μουστουνέας. Ας΄ σή μουστί το χτύπεμαν εγνέφιξεν ο κύρ'ς ατ'. «Υιέ μ', κανείς 'κι εντώκε σε, εσέν κανείς 'κι κρούει, κατά π' ελέπν τ' ομμάτα μου, ατός έχ σε και πάει. Για στα κι ας ερωτούμ' ατόν τα γονικά τ', απόθεν». - Σον Θό σ', σον Θό σ', αιχμάλωτε, τα γονικά σ', απόθεν;
Κ΄ αιχμάλωτον εσκάλωσεν και λέει την ιστορίαν.
- Κι ΄ξέρ΄τς, όνταν εκούρσευαν την Πόλ', τη Ρωμανίαν, επάτνανε τα εγκλησιάς κι επαίρναν τα εικόνας, επαίρνανε χρυσά σταυρούς κι άργυρα μαστραπάδες, κούρσεψαν τον Αντρόνικον κι επαίρνανε τη μάνα μ',
επαίρνανε την μάνα μου, σ΄εμέν έμποδος έτον,
επαίρναν ατέν κι έφευαν σ' Εμίρ Αλή τα σκάλας,
όθεν εκοιλοπόνεσεν κι ατέ εμέν εποίκεν.
Ο κύρ΄ς εχαμοπέταξεν, φτίλαξεν η καρδία τ΄,
κλώσκεται σην Ανατολήν κι εφτάει τρία μετάνοιας,
κλώσκεται κι αγκαλιάσκεται τα δύο τα παιδία τ΄
και σίτα κλέει σίτα τερεί, λέει ο ταλαιπωρεμένον:
«Παιδίν έμνε κι εγέρασα, ζευγάρ' γεράκια 'κι είχα κι ατώρα ας τ' εγέρασα, ζευγάρ' γεράκια χτέθα» Ασή χαράν ατ' το πολλά κατήβανε τα δάκρα τ', κατήβανε τα δάκρα του Καλομηνάν χαλάτσια. «Χριστέ μ', να ποδεδίζω σε, αξίωσόν με ατώρα,
να κρούγω τον Έμίρ΄ Αλή και παίρ΄ οπίσ΄ την κάλη μ΄».
|
-Μετά το πέρας της εκδήλωσης ο πρόεδρος του Συλλόγου ευχαρίστησε τους παρευρισκομένους για την τιμή και υπομονή (λόγω ζέστης) και στη συνέχεια μοιράστηκαν ποντιακά εδέσματα.-
-Ακολουθούν ενδεικτικές εικόνες και βίντεο από την εκδήλωση - κλικ στην πρώτη εικόνα για άνοιγμα και ακολουθούν οι υπόλοιπες.-
opaliouriotis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου