Οι Μαυροφόρες της Δεσκάτης

-Από παιδί θυμάμαι να τις παρατηρώ να σέρνουν τα βήματα σαν αρχαίος χορός προς τα μνήματα κατά το σούρουπο. -Πότε πολλές μαζί, πότε δύο δύο, με τα κεριά στα χέρια, να πάνε να τιμήσουν τους αγαπημένους με τη φλόγα της αγάπης τους. .......

-Το μνήμα ήταν σημείο αναφοράς και σπονδή καθημερινή. 

-Όταν συνάντησα τη συγκεκριμένη μάννα και ξαναμάσησε τον άδικο χαμό του γιου στην Κύπρο, αναλογίστηκα ότι δεν μπόρεσε να ζήσει αυτό που ο τόπος μας δίδαξε: Να τιμούμε τους νεκρούς μας !!. 

-Δεν έσυρε τα βήματά της στο νεκροταφείο ...και να λιγοστέψει έτσι τον πόνο της λιώνοντας τα παπούτσια της χειμώνες - καλοκαίρια... Δεν κουβάλησε κερί και λάδι σπονδή στο λεβέντη που πρόωρα μαρτύρησε με το χαμό του τις λάθος επιλογές της πολιτείας. Εγγράφηκε αγνοούμενος!!!! Τι άδικο!!  Και που είναι;  Που βρίσκονται τα κόκαλά του ;;;  Για μια μάνα Δεσκατιώτισσα αυτό απλά δεν είναι κατανοητό.  Έσκαψε ο πόνος το πρόσωπο. Ανακατεμένη και η ελπίδα, όμως ο αγνοούμενος δεν βρέθηκε ποτέ..... 

-Άπλωσα το χέρι μου να πάρω λίγο από τον πόνο της μακριά... αλλά γνώριζα εκ των προτέρων ότι μάταια....προσπάθησα.

-Τον απέραντο σεβασμό μου εκφράζω με αυτή την ανάρτηση στις μαυροφόρες της Δεσκάτης.-

της Δήμητρας Αναστασίου